Geçen hafta sabah işyerinin giriş kapısına parmağımı kaptırdım. Nasıl yaptım bilmiyorum ama saniyelik bir zaman diliminde küçük (cin) parmağımın tırnağı kökünden kendini bıraktı. Etrafının etleri parçalandı.
Gün boyu Sünger Bob gibi tek parmağım havada kendi yaptığım pansumanımla durdum. Fakat etrafımdaki ısrarlara dayanamayıp akşam üzeri plastik cerrahiye gittim.
Gözümü kapattığım için Doktorun tam olarak ne yaptığını bilmiyorum ama inanılmaz canım acıdı. İş bitti sedyeden kalktım ve hayatımda ilk defa bayıldım!
:)
İnsan bayılırken de düşünebiliyormuş. :)
Ne düşünüyorsun anacım rahat rahat bayılsana! Ama yok.. “sanırım bayılıyorum” dedim, “dur şuraya oturayım” dedim, “hmmm bak gerçekten gözler kararıyormuş” dedim, “yoksa ışıklar mı kapanıyor” dedim.
Hepsini kendi kendime dedim:) yoksa konuştum mu bilmiyorum:)
Ayılırken kaldığım yerden devam ettim. :)) neden sis varmış gibi gözlerim de... kapatıyorum da ondan mı acaba.... açtım gözlerimi ama yine de karanlık gibi.... şu tepemdeki beyaz önlüklülerin ikisi de doktor mu acaba... e kalkıyım artık kendimdeyim ben....
Yatsana be kadın, keyfini çıkar işte bak ne güzel ilgileniyorlar seninle.
Olmaz!
“iyiyim ben, olmaz kalkıcam, 10 gün rapor çok, iki gün olsun, tamam 5 günde anlaşalım”
Sonuç:
Kurşun döktürmeye karar verdim. :)
Kurşun dökme ve kahve falı paket proğramı bir randevu aldım. :) Bu da bir ilk olacak. :))
Çok heyecanlıyım.
Du bakali ne olacak:))
Nimet
